In september kan je in de Creative Factory in Turnhout snuisteren in de vele schatten die Wim Paeshuyse de afgelopen jaren op rommelmarkten en in kringwinkels ontdekte. De meeste van zijn vondsten hebben geen grote financiële waarde. Zolang het verhaal maar goed zit.
De tentoonstelling De Vondsten van Wim is op vrijdag 9 september en tijdens de weekends van 10 en 11, 17 en 18, en 24 en 25 september gratis te bezoeken in Creative Factory, Begijnendreef 21, Turnhout. Zondag 11 september is er de jaarlijkse brocantemarkt in het Turnhoutse begijnhof, de ideale plaats om zelf een vondst met een verhaal te scoren.
Als goeie Kempenaar moet ge natuurlijk eens bij het Art Center Hugo Voeten langsgaan. Aan de oevers van het Kempisch Kanaal in Herentals werd een oude graanfabriek met respect voor de originele architectuur omgebouwd tot een kunst- en tentoonstellingsruimte van 9 niveaus waarin collectioneur Hugo Voeten een gedeelte van zijn verzameling onderbracht: een diverse en opmerkelijke collectie met hoogst eigen accenten.
De kunstcollectie van Hugo Voeten is een unieke combinatie van Belgische en internationale kunst. Op dit ogenblik telt ze meer dan 1700 items, verzameld over een tijdsspanne van meer dan 40 jaar, tentoongesteld voor het publiek op twee locaties – in de Beeldentuin Hugo Voeten vlakbij Geel en in het Art Center Hugo Voeten, aan de oever van het Kempisch Kanaal in Herentals.
“Memory, and its loss, are a central theme in my work. Unless we remember, we are condemned to an amnesiac present, textureless and flat, lacking the perspective of time.”
Deze woorden van Daniel Canogar beschrijven mooi hoe het multimediawerken vaak vergaat. Wanneer hun dragers of spelers de zogenaamde tand des tijds niet langer doorstaan, kan het publiek er helaas niet meer van genieten.
Multimedia en mixed media vergen heel wat aandacht op het gebied van presentatie en conservatie. Wist je dat Collection Hugo Voeten ook talrijke mediawerken telt? Spin of Asalto zijn er mooie voorbeelden van. Het ene werk dompelt je onder in reflecties van projecties. Achterkanten van oude DVD’s functioneren als scherm en spiegel tegelijk. Het andere videowerk speelt met het idee van stiekem avontuur in het holst van de nacht. In een onverlichte setting beklimmen jongeren in kleurrijke shirts en sweaters een muur. Bereiken ze hun doel? Of blijven ze maar klimmen?
Misschien bereiken jullie binnenkort onze collectie in Herentals wel eens om deze toppertjes te bewonderen. Tip! Individuele bezoekers kunnen in 2022 nog aansluiten bij een rondleiding met gids op:
zondag 4 september om 10:30 uur
zondag 2 oktober om 10:30 uur
zondag 6 november om 10:30 uur
zondag 4 december om 10:30 uur
Ideaal als je zelf geen groep kan maken! De plaatsen zijn telkens beperkt. Een bezoek op eigen houtje kan elke vrijdag of elke eerste zondag van de maand. Groepen komen steeds op afspraak. Reserveer op voorhand. Alle info en tickets op https://collectionhugovoeten.simplybook.it. Welkom!
Allez, een bericht over STORMLoop, dat is toch al lang gedaan? En dat duurt nog drie jaar voor dat da terug is?
Allez, waarom dan eigenlijk?
Ge weet het, of ge weet het niet, maar het meesterlijke blogteam achter STORMLoop, dat was eigenlijk de redactie van Kortsluiting. We zijn alleen vergeten dat aan iedereen te laten weten.
Dus, als ge nog eens wilt nalezen hoe plezant dat STORMLoop wel niets was, surft dan naar hier. Ge zult zien, we hemmen ons goed geamuseerd.
En gisteren hemme we vergaderd. Dat we terug wa herder gaan werken. Allez, we zullen zien! Voor mij nog een Heembier alstemblieft – van Den Baskwadder natuurlijk.
Achter de schermen werken we volop aan de overname van de wereldhegemonie. Een van onze strategische partners is Galerie Storm uit Herentals. We delen daarom in alle discretie hun UiT-TiP van de week!!
The cracks in our foundation
-uit- tip van galerie STORM
EXPO – the cracks in our foundation -Vanaf nu vrijdag – gedurende 2 weekends – EXPO in D’MAKK – Herselt
Nicole, wie ben jij? Waar voel je je thuis en wat is je band met de Kempen?
Geboren in Herentals heb ik mijn stek gevonden in Herenthout. Als Kempische pur sang ben ik dan ook een “complex product” van bescheidenheid en rechtvaardigheidsgevoel.
De typische Kempische verankering maakt dat ik meestal van simpele en sobere mensen hou. De stad fascineert me maar het hectische van de stad voelt ook onwennig.
Hoe heeft je thuisstreek of de Kempen je geïnspireerd?
Onrechtstreeks inspireren de Kempische mensen mij. Karakter, eigenheid, sterke persoonlijkheden zijn de essentie van mijn kleifiguren.
Hoe beschrijf je je kunst?
Realistisch. Met een doel. Ik vertaal een onderwerp dat me raakt naar een menselijke, imaginaire vorm. Mijn werk is een verhaal van de mens in al zijn aspecten, onverbloemd, realistisch, maar steeds een verhaal uit mijn verbeelding. Ik werk nooit naar model.
Wanneer voelde je de passie tot creatie?
Gans mijn leven heb ik me blijkbaar onbewust aangetrokken gevoeld tot het middel “klei” en de ongelooflijke mogelijkheden die dit medium biedt.
Na een carrière in het modecircuit, dicteerde mijn creativiteit mij als het ware in de richting van keramische sculpturen.
Ik ben autodidact en werk meestal “bezeten” en “euforisch” aan nieuwe beelden.
Wat is je drijfveer tot expressie?
Creativiteit, expressie, fantasie, boodschap, … en vooral de “must” om je goed te voelen om die dwang te uiten en de onrust bij de start van een nieuw beeld te kanaliseren.
Wie of wat heeft je kunst beïnvloed?
Het werk van José Vermeersch, Matteo Pugliese vind ik interessant en maakt me blij. Vroegere Afrikaanse reizen voeden mijn fantasie.
Hou je je vast aan zekere stijl of vrije creatie?
Vrije creatie is steeds bepalend in mijn werk. Ik werk altijd vanuit een gedachte, idee, fantasie, nooit naar een model of voorbeeld, toch kan ik niet ontkennen dat mijn eigenheid steeds weer naar voor komt in mijn beelden.
Speelt esthetiek een rol…..
Humor speelt vaak een bepaalde rol in mijn werk. Esthetiek in de zin van schoonheid heeft minder belang. Het doel, de idee of de gedachte primeert.
Hoe ervaar je limieten in je werkmateriaal?
Limieten zijn legio en ik haat ze! Ik moet rekening houden met het formaat van mijn beelden omdat de klei gebakken wordt in de oven. Ik maak graag tuinbeelden waardoor techniek en materiaal aangepast worden.
Hoe sta je tegenover kritiek?
Kunst maken is persoonlijk. Uiteraard kan niet iedereen mijn werk mooi vinden maar ik ben nogal koppig en zal mijn werk niet aanpassen aan de smaak van anderen. Kritiek is niet fijn, maar niet zo belangrijk, ik maak geen compromissen in mijn werk.
Is er een invloed van deze pandemie op je werk?
De beperking van corona op zich is niet van toepassing in mijn werk. De psychische druk door vrijheidsbeperking kan zich misschien wel onrechtstreeks vertalen in “donkere” kantjes.
Waar zijn je werkstukken te koop, op welke expo’s is je werk gerepresenteerd?
Jaarlijks kan je mijn meest recente werk bekijken in Lissewege (bij Brugge). Tijdens de zomermaanden staat dit dorp vol met sculpturen van een 100tal enthousiaste kunstenaars. Mijn beelden hebben ondertussen een vaste stek in de tuin van de pastorie.
Tijdens de zomermaanden kan je in Opdorp terecht voor een buitententoonstelling. Ook hier in een schitterende dorpskern het verzamelde werk van meerdere beeldhouwers.
Wat waren je favoriete stukken…heb je het moeilijk met ze los te laten?
Ik ben erg onzeker en moeilijk ten opzichte van mijn sculpturen. Mijn gevoelens zijn complex.
Ik kan een werk opzetten zonder afgelijnd idee, inspiratie loopt samen met het groeien van een beeld. Aan de basis van bijna elk beeld staat een menselijke figuur centraal met belichting van zijn onvolkomenheden.
Ik kan enthousiast zijn over een nieuwe sculptuur en naderhand twijfelen over datzelfde werk.
Erg maar waar : ik ben nooit echt tevreden over nieuw werk, het moet steeds “beter”.
Wat zijn je passies buiten kunst?
Zoals zo velen van ons hou ik erg van reizen.
Ik ben gek op het Griekse eiland Chios. Elk jaar, zo rond maart word ik onrustig en moet ik vertrekken naar mijn tweede thuis. Dit eiland en de Chioten hebben mijn hart gestolen.
Dit eiland is met zijn charmes mijn best bewaarde geheim.
Kunstenaar Tom Woestenborghs, bij ons in de keuken bekend als Woesten Tom, gaat naar de zee. Niet voor een gezellige uitstap, maar voor zijn nieuwe expo ‘Grounded Pulsation’ in galerij CAPS (Oosthelling 8, Oostende). De expo loopt van 20 februari tot 28 maart en is open op zaterdag en zondag van 11 tot 18 uur. De opening vindt plaats op zaterdag 20 februari van 14 tot 18 uur.
We ontvingen een uitstekende perstekst van curator Caroline Van Meerbeek met een kritische en artistieke beschouwing van het werk van Tom. Die was zo uitstekend dat we die gewoon kopiëren.
GROUNDED PULSATION DE ‘FEMALE GAZE’
IN DIALOOG MET TOM WOESTENBORGHS
The Architect. Een beroep, een dEUS popsong en de titel van één van de werken van Tom Woestenborghs, die ons meeneemt in een intieme scène. Een vrouw, jong, mooi, blond, in zichzelf gekeerd, in gedachten verzonken of op automatische piloot, lijkt zich niet bewust van de voyeuristische blik van de toeschouwer, die haar intieme actie observeert. Zij staat in de privacy van haar eigen badkamer, gekleed in niets meer dan een bronskleurige boxer en een beha, zo transparant dat we haar tepel kunnen zien. We treffen haar net op het moment dat ze zich ontdoet van haar beha. Of kleedt ze zich net aan …
The Architect is overigens niet het enige werk waar Woestenborghs experimenteert met (semi)-naaktheid al dan niet in de privacy van een badkamer. Blue Monday toont ons bijna net hetzelfde beeld: een mooie vrouw reikt verleidelijk lachend achter haar rug om haar beha los of vast te maken, haar gezicht voor het grootste deel onttrokken van de toeschouwer.
In Bathroom Floor ligt een vrouw naakt, de haren nat en de ogen gesloten op de vloer van de douche en Little Narrations Smoke toont ons een aantrekkelijke en zelfverzekerde vrouw, naakt op haar ondergoed na, mijmerend, maar genietend van een sigaret. Deze vrouwen lijken zich niet bewust te zijn van het feit dat ze bekeken worden, noch door een publiek, noch door de kunstenaar.
Wie goed kijkt naar zijn (semi)-naakten, ziet sterke, onafhankelijke vrouwen, zelfzeker en baas over hun eigen narratief. Sekssymbolen? Ja, misschien wel. Onderdanig, passief en ondergeschikt? Zeer zeker niet. De simpele act van het kijken is echter niet gender-neutraal. John Berger beschrijft in zijn boek Ways of Seeing uit 1972 de geschiedenis van de westerse olieverfschilderkunst als een catalogus van onderdanige naakte vrouwen, opgesteld voor het plezier van de mannelijke kijkers.
‘Your gaze hits the side of my face’, vermaant Barbara Kruger in haar werk Untitled uit 1981, waarmee ze verzet biedt tegen de objectiverende blik en verwijst naar feminist en filmwetenschapper Laura Mulvey die in haar beroemde essay uit 1975 Visual pleasure and narrative cinema, de male gaze beschrijft als de manier waarop vrouwen geobjectiveerd worden in Hollywoodproducties. De male gaze kaart een cruciaal probleem van de feministische theorie aan: kunnen vrouwen werkelijk bevrijd worden van de objectivering die de handeling van het bekeken worden met zich meebrengt?
In tijden waarin de MeToo-beweging seksuele intimidatie, gender-ongelijkheid, discriminatie en objectivering van vrouwen aanklaagt, waarin publieke figuren verantwoording dienen af te leggen omwille van grensoverschrijdend gedrag, moeten we ons afvragen of de weergave van vrouwelijk naakt nog relevant is in de hedendaagse (schilder)kunst. Het antwoord op deze vraag is ambivalent, meerlagig, maar zeker ook ontegensprekelijk ‘ja’.
Nooit eerder waren we ons zo bewust van gendergelijkheid, gender fluidity, identiteit, seksualiteit, mannelijkheid, vrouwelijkheid, pornografie, assertiviteit en emancipatie. Ook in hedendaagse beeldende kunst geven kunstenaars als Jeff Koons, Felix Gonzalez-Torres, Yasumasa Morimura, Nan Goldin en oh ja, ook Tom Woestenborghs deze onderwerpen een prominente rol.
50 jaar na Mulvey’s essay, meer dan 50 jaar na de tweede feministische golf en in de schemer van MeToo maakt seksualiteit, naaktheid en pornografie een wezenlijk deel uit van een nieuwe beweging in de kunsten. Kunstfilosoof Petra Van Brabandt introduceert wet aesthetics als een nieuwe schoonheidsleer, een ‘esthetische ervaring van natheid en fluïditeit die een visceraal effect in het lichaam teweegbrengt, uitgelokt door erotiek, spanning, pornografie, zelfbewustzijn…’
Wet aesthetics omarmt seksualiteit in al zijn vormen in de beeldende kunst, maar nooit gaat het om naakt om het naakt. Wet aesthetics onderzoekt de relatie tussen model en kunstenaar, bestudeert de positie van naaktheid en seksualiteit in onze hedendaagse maatschappij en veroordeelt, bekritiseert of bespreekt openlijk waar nodig.
De werken van Tom Woestenborghs sluiten niet alleen thematisch aan bij wet aesthetics, maar ook vormelijk hebben zijn werken een ‘nat’, haast hoogglanzend effect. Hoewel hij zichzelf schilder noemt, bouwt hij zijn werken laag per laag op met zelfklevende tape in kleuren speciaal voor hem ontworpen. Laag per laag creëert hij iriserende werken die herinneren aan de half-doorzichtige lagen uit de barokke schilderkunst en die een unieke formaliteit introduceren in zijn ‘schilder’-kunst.
In Grounded Pulsation, een uitloper van de reeks Artistic Midlife Crisis of a Storyteller, onderzoekt Woestenborghs niet alleen de rol van het naakt, maar keert hij terug naar 3 motieven uit de klassieke schilderkunst: naakten, abstracties en stillevens. Motieven die ogenschijnlijk weinig met elkaar te maken hebben, maar voor Tom horen ze wel degelijk samen.
In het geval van Complementary Abstract Blue Monday is de link met Blue Monday snel gemaakt. Niet alleen zijn de titels haast identiek, maar het lijkt alsof Woestenborghs het beeld van de verleidelijk lachende vrouw in petroleumkleurig ondergoed abstraheert en reduceert tot een haast modernistisch onderzoek van kleur en vorm, gebaseerd op de CMYK-kleuren, die we onderscheiden in beide werken.
Fascist Cake is het meest politiserende en tegelijk meest anekdotische werk op de tentoonstelling. Ze is het directe gevolg van een interview in De Afspraak met N-VA-politicus Peter De Roovere, waar hij de beleidskeuzes van Vlaams minister-president en minister van cultuur Jan Jambon met hand en tand verdedigt en zegt: ,,Ik denk dat de voorbije jaren het gegeven dat kunst schoonheid is, te veel vergeten is. We hadden vroeger kunstenaars die een beter oog voor schoonheid hadden.” En daarmee blijk geeft van een totale onwetendheid van wat hedendaagse kunst eigenlijk is.
Wanneer politici pleiten voor de terugkeer van de ‘schoonheid’, culturele subsidies sneuvelen en een ‘Vlaamse canon’ bestaat uit balletjes in tomatensaus en F.C. De Kampioenen, biedt Woestenborghs een passend antwoord in de vorm van een taart met een krachtige symbolische waarde.
Wat hoort tenslotte meer bij een esthetisch Vlaams smaakprofiel dan een taart, bestreken met de kleuren van het rechtsnationalisme? De taart, in al haar banaliteit, groeit uit tot een krachtig symbool van artistieke revolte, spot en ongenoegen.
Grounded Pulsation toont het werk van een kunstenaar die stevig verankerd staat in de hedendaagse Westerse maatschappij, de vinger aan de (eigen) pols houdt, die kritisch, genuanceerd en geëngageerd een statement maakt tegen de gevestigde waarden en die zijn publiek uitdaagt zijn, haar of hun eigen narratief te ontwikkelen.
Caroline Van Meerbeek
Bronnen John Berger, Ways of seeing, Penguin Books Ltd, 2008. Laura Mulvey, Visual pleasure and narrative cinema, Screen, 1975. Linda Nochlin, Why are there no great women artists?, Ed. By Barbara Moran, Basic books, New York, 1971. Petra Van Brabandt, To heat by melting, Lezing Kaaitheater, 16.11.2018 CAPS (Contemporary Art Projects) – Nomadic Gallery – http://www.c-aps.be – paul@c-aps.be
“Grounded Pulsation” is mogelijk gemaakt met de hulp van de culturele activiteitenpremie, departement cultuur, jeugd en media Vlaanderen.
We stellen vanuit Kortsluiting graag beeldhouwer en schilder Anita Fleerackers voor van Gierle, die met abstracte, betoverende beelden met prachtige soms gouden dan weer bordeaux patina de continenten veroverde. En tevens trouw bleef aan de Kempen zowel als mentor aan haar 4 kleinkinderen. Ze experimenteert recentelijk met moderne technieken voor het veroveren van nieuwe artistieke horizonten.
***
Wie ben jij? Waar woon je en is dat je thuisstreek? Is er een verschil tussen waar je woonten waar je je thuis voelt?
Mijn moeder gaf me de naam Anita, mijn vader gaf me de naam Fleerackers, ja ik ben een Fleerackers, dochter van Peer Sas (in de volksmond). Vijf broers en vijf zussen, een kroostrijk gezin noemde dat toen. Geboren in Tielen (Kasterlee) nabij de watermolen.
Sinds 1980 woon ik in Gierle (Lille) , mijn grote liefde gevolgd en dicht bij zijn werk (melkerij De Gier ) gaan wonen, wij waren toen al heel ecologisch ingesteld.
Hier voel ik me thuis, de aarde geurt er hetzelfde als in Tielen, de sterren fonkelen hetzelfde, de maan straalt s ’nacht hetzelfde, en de zon is er warmer dan toen in Tielen, maar dat kan ook aan de opwarming van de aarde liggen! En de mensen sluiten je in hun hart net als in Tielen.
Heeft je thuisstreek of de Kempen je geïnspireerd? En hoe?
Wat me telkens weer inspireert is wat de natuur aanreikt, de geur van grond in de ochtend, paarden die dartelen in de wei, koeien die na een winterperiode op stal terug van hun vrijheid genieten buiten, een woeste stier die geen nabijheid tolereert.
De kleur van de natuur verrast me nog dagelijks. De vele tinten van blauw, grijs, rood oranje dit wanneer de zon haar kleurige dekentje opzij gooit s’ochtends en zich toedekt met haar kleurig dekentje s’avonds.
Vogels en bloemen , vooral nu tijdens de covid ben ik meer buiten dan binnen, werken in de tuin of gewoon genieten, nadenken, evalueren, positief blijven en uitkijken naar….
Met mijn beelden wil ik mensen laten genieten, genieten van de beweging die in mijn leven passeert. De kortstondige beweging van dans, Tango of Flamenco, een kortstondige beweging van een dartel paard, een te dolle stier. De kracht of de sierlijkheid vastzetten in klei, meestal zeer minimalistisch, soms iets meer maar meestal met minder. De kijker laten voelen waar het om gaat, de essentie, de beweging, het karakter.
In mijn schilderijen voer ik mensen mee naar een wereld vol kleur, impressies van de ochtendlucht, memories van kleuren in de natuur, herfst of uitbundige zomers, prille lentekleuren of koele winterkleuren. Je ruikt als het ware de natuur.
Foto// Detail abstract werk “Memories” olie op Antwerps linnen, 140cmx140cm , van Anita
Wanneer voelde je de passie om dingen te maken en vanaf wanneer kreeg die passie richting?
Reeds als kind voelde ik de passie om iets met aarde te doen, met de toen aangevoerde klei ,die diende voor het funderen van de nieuwe betonweg in onze straat, heb ik menig potje en asbakje gemaakt? Ik ging de hompen klei wassen in de rivier de AA nabij de watermolen. Daarna vormde ik potjes en asbakjes en liet ze drogen, ze hebben jaren op de vensterbank gestaan bij mijn ouders.
Toen reeds was de kunstwereld een wereld die me deed dromen. Hippoliet De Clerck, familie langs vaders zijde was directeur aan de kunstacademie in Mol. Af en toe, bv bij begrafenissen kwamen wij in contact met hem en de commentaren van mijn vader en zijn zussen achteraf spraken me steeds tot verbeelding, ik voelde een ongelooflijke vrijheid en begreep niet wat daar slecht aan zou kunnen zijn.
Sfeerbeeld//Blog//Jan Van Duppen
Wat is je drijfveer?
Mijn drijfveer is creëren, mensen laten genieten van mijn werk. Rustpunten creëren. Het is een drang die niet ophoudt, het is delen en houden van.
Wat wil je nog bereiken de volgende jaren?
Gewoon verder doen met wat ik doe, het is onwaarschijnlijk waar overal mijn werk naartoe is gegaan. Het gaat erom dat mensen het zien, herkennen en koesteren. Dat is graag gezien worden, bij mensen in hun leven mogen komen, mogen deelnemen.
Voor mij hoeft het niet in een museum, alhoewel dit jaar ik door twee musea gevraagd ben, één in Duitsland en één China. Ik bekijk dit nog en nu met Corona ligt alles stil, we zien nog wel.
Wie of wat heeft je kunst beïnvloed?
Mijn academische opleiding heeft zeker mijn kunst beïnvloed, daar heb ik technieken geleerd, kritisch leren zijn en begrepen dat een eigen stijl ontwikkelen noodzakelijk is eveneens als trouw blijven aan jezelf.
Na een periode aan DKO, academie van Turnhout ben ik overgestapt naar DKO academie in de Mutsaardstraat Antwerpen. De overstap naar Antwerpen kwam na een onaangekondigd bezoek van beeldhouwer Andre Proost, hij belde aan en zei dat hij mijn werk in de academie van Turnhout had gezien en indien ik als professionele kunstenaar wilde bestaan dat ik best naar DKO Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen ging om mijn studie ’s af te maken.
Databank Erfgoed Noorderkempen// Portret André Proost //Beeldhouwer reliëfs stadhuis//Archief Turnhout
Antwerpen is wereldwijd gekend om zijn kunstenaars en door daar te studeren gaan deuren voor je open. Hij sprak allicht uit ervaring.
Ik startte in de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten DKO Antwerpen, het jaar dat Antwerpen culturele hoofdstad van Europa was. In september was de hogeschool nog gesloten en daardoor kwam het dat ik gevraagd werd om in het atelier DKO te demonstreren hoe een beeld tot stand komt. Ik had heel wat bagage en een filmploeg uit Japan of China maakte een reportage over de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten Het was onmiddellijk een appreciatie voor mijn kunnen.
Foto//Anita in actie
In Antwerpen kreeg ik de aanmoedigingsprijs van de academie nl de prijs van het VRIKA, vrienden van de Koninklijke academie, dat is een zeer hoge erkenning want deze vriendenkring bestond uit gevestigde waarden in de kunstwereld.
Hou je je vast een aan zekere stijl of ben meer voor vrije creatie? Speelt esthetiek meereen rol in je creaties of een dieper verhaal en symboliek? Of beide?
Door mijn opleiding heb ik een eigen stijl ontwikkeld, zoals een schrijver zijn verhaal brengt. Ik laat de toeschouwer mijn kijk op de omgeving zien door mijn creaties. Ik laat ze kracht, kleur en beweging zie, ik wil ze laten genieten, en zo toegelaten worden in hun leefwereld.
Zijn er zeker limieten in je werkmateriaal waar je tegen gebost bent? Hoe kwamen dietot uiting?
Tja limieten, mijn carrière begon met limieten. We hadden pas een huis gekocht en ik wilde graag professioneel kunstenaar worden. Gelukkig kreeg ik vuurvaste stenen van mijn vader, hij had de oude hout-gestookte bakoven van bakker Van Heuckelom in Kasterlee afgebroken, en hij mocht de stenen hebben als dank. Alhoewel hij me de stenen schonk om een broodbakoven te bouwen, gebruikte ik deze om een keramiekoven te bouwen. Maar op de plaats waar de oven zou komen, stonden nog grote dennenbomen en die diende eerst te worden verwijderd.
Omdat mijn man een te drukke job had begon ik er zelf maar aan en op dag 1 had ik twee bomen uitgedaan met wortel en al , tja toen mijn man thuiskwam heeft hij me geholpen de andere bomen uit te doen en de houtoven te helpen bouwen hij was overtuigd dat ik het meende.
Maar hoe begin je aan een houtoven? Welk model bouw je? Hiervoor had ik van Gerda Steegmans, lerares aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten Turnhout, één van haar eindwerkboekjes gekregen, “Het bouwen van een houtoven”. Naar haar inzichten heb ik mijn eerste oven gebouwd.
Dan komt het erop aan om de oven te bakken, langzaam opstoken, constant bij blijven, hout toevoegen, temperatuur controleren etc. Zomer en winter, zon of regen, zelfs bij sneeuw en menige keren aten we dan buiten bij het vuur van de oven.
Belangrijk was en is nog steeds, respect voor het materiaal! Klei kan je niet forceren want dan straft het je af, de klei moet droog zijn alvorens hij in de oven kan anders blijven er alleen maar stukjes over en kan je hopeloos gaan puzzelen. De klei wordt boos en ontploft in de oven als hij niet droog is. Wanneer ik toch ongeduldig was en de klei boos, was ik steeds boos op mezelf en niet anders. Vandaar dat ik altijd zeg, respect respect en nog eens respect!
Foto van contact Anita//Kunstenares Gerda Steegmans
Hoe sta je tegenover kritiek? Heeft kritiek je doen groeien in je kunst of eerdertegengehouden in enthousiasme?
Hoe ik tegenover kritiek sta, eigenlijk doet het me niets. Ik heb al zoveel meegemaakt en weet ondertussen dat er zoveel soorten mensen zijn als er mensen leven. Die het goed menen, die geven geen kritiek maar bouwen mee aan mijn carrière, de andere daar geef ik geen moer om. Er zijn kaas eters en confituur eters, trés simple!
Hoe heeft de Corona-pandemie invloed gehad op je werk?
Tja de Corona-pandemie. Die heeft me de eerste maanden wel van mijn sokkel geblazen. De pandemie heeft meer invloed op mijn financiën dan op mijn werk. Door mijn deelname aan vele internationale kunstbeurzen heb ik heel wat centen geïnvesteerd in beurzen die niet mogen doorgaan. Hopelijk gaan deze beurzen volgend jaar wel door zodat ik die centen kan recupereren. Ik heb gelukkig nog een tentoonstelling mogen hebben in de BIB van Tielen en in De Schuur in Gierle waarvoor dank aan de gemeentebesturen van Lille en Kasterlee.
Mijn man heeft een nieuwe website gemaakt en deze wordt internationaal zeer goed bezocht, zo krijg ik af en toe een mailtje met de vraag of ik een werk kan komen tonen. Dan richt ik mijn camionet in tot tentoonstellingsruimte en zorg ik voor een mini tentoonstellingske aan huis. Of het gevraagde werk wordt verstuurd, ik werk met een zeer professionele organisatie die mijn werk koestert en veilig op bestemming brengt.
Ook ben ik tijdens de corona gaan experimenteren en zijn mijn Sparkling ontstaan. Vertrokken van mijn originele beelden , bewerken op plexi waardoor de kracht van mijn vormgeving versterkt wordt en dat heeft gezorgt voor prachtige resultaten.
Sparkling Flashing Horse, 120cm x 80cm
Welke stukken zijn er van je te koop? Waar kunnen we je werk bewonderen en/ofaankopen?
Mijn werken vind je op mijn website http//www.anitafleerackers.be onder de groep: prijsaanvraag kan je via mijn website prijs vragen, ik kom aan huis leveren op correcte en veilige manier; je kan betalen met de kaart of via overschrijving op mijn bankrekening.
Wat zijn je favoriete stukken waar je moeilijk afscheid van kan of kon nemen?Is werk waar je je ziel in gestoken hebt loslaten een uitdaging of geeft het eerder eenpositief gevoel?
Mijn nieuwe digi-plexi werken zijn echt verbluffend mooi. Ik heb onlangs een Crazy Bull verkocht en die is naar Spanje verhuisd. Het was moeilijk afscheid nemen maar het werkt louterend wanneer ik zie dat hij in goede handen is en gekoesterd wordt.
Op welke mijlpalen ben je werkelijk trots?
Ik ben echt trots op het feit dat mijn werk op alle continenten is verzeild geraakt en gewoon omdat ik mezelf trouw blijf. Die tonnen klei en liters verf verwerkt, nieuw leven gegeven en geadopteerd door zovele verschillende mensen.
Heb je nog andere passies buiten je kunst, zijn deze soms in conflict?
Mij tweede passie is mijn 4 kleinkinderen die ik regelmatig laat meewerken en meedenken in mijn atelier. Ze maken ook al knappe dingen. Daarnaast mijn tuin, groentetuin en bloementuin, een grote variatie. De bewoners, vogels, vlinders, egels, kippen en nu ook een bijenvolkje, ze hebben allemaal een plaats in mijn leven.
Wat is je zielsverhaal? Wat drijft je ziel voort?
Zielsverhaal: Geniet en zie naar wat je hebt, treur niet om wat je niet hebt!
Wat me drijft: Geloof in jezelf want in eerste instantie moet jij met jezelf leven, dan pas kan je met anderen leven en anderen ruimte geven om te leven.
Als zanger van de band The Doors is hij alom gekend. Althans door de oudere jeugd onder ons, want voor de huidige jeugd is The Lizard King oftewel Mr. Mojo Risin’ het equivalent van een fresco op een witgekalkte muur en doen de aliassen van Jim Morrison even vreemd aan als de aanblik van een Indische sari in een Vlaams straatbeeld. Zelf moet ik toegeven dat zijn met wolvlokking gevulde hippie outfit ook van voor mijn tijd is. En ik zijn liederen enkel van vinyl, cassette en Youtube ken. Desalniettemin is het genre van psychedelische, hard- en bluesrock van The Doors een onontbeerlijk iets voor elke muziekliefhebber. Alleen al ter loftuiting voor de tekstschrijver en dichter die Jim Morrison was. Over de doden niets dan goeds.
Maar eerlijk is eerlijk, Mr. Mojo Risin’ kon bijwijlen een asociale Mr. Klojo zijn waar geen bestuurder nog vat op had. Jim Morrison raamde dat zijn escapades even sappig zouden gesmaakt worden als een verse ananas, maar de katholieke Amerikaanse autoriteiten proefden enkel het zure ervan. Geen enkel kerkelijke rite schrijft overmatig drank- en druggebruik en het daarbij horende obsceen gedrag voor. Nog liever bonden ze hem vast aan een eenzame boom ergens op een glooiende heuvel rond Minsk.
Voor zijn fans toonde Jim Morrison zich als een troubadour die met krachtige bezieling over de diepste kwalen van zijn gemoed zingt. Met een ego dat bereid is om door elke vrouw zijn wangen te laten aflikken. Dat is het zichtbare gedeelte. Dat is wat hij liet zien. Maar wat met de diepste kwalen van zijn gemoed? Misschien moest erover gezongen worden omdat hijzelf niet de jus had om er iets anders mee te doen. Misschien deed hij dat zingen met een krachtige bezieling als was hij een Afrikaans land dat gebukt gaat onder een tropisch klimaat waarin tussen grote droogte en zware regenval geen middenweg te kiezen is.
Wat er ook van zij, Light my fire is allang uitgeblust. Om dan boven de restanten van wat ooit een stoof is geweest terecht te komen. Hà!
OXOT, de sociaal gevoelige kunstenorganisatie uit Westerlo, heeft van het gemeentebestuur van Westerlo toestemming gekregen om haar jaarlijkse OXOT-happening OXOtine te organiseren. De organisatie voldoet aan alle maatregelen in de zogenaamde Covid Event Scan: looplijnen, mondmaskerplicht bij verplaatsingen, zones voor elke bubbel, maatregelen rond hygiëne, handhaving geluidsnormen, …
Het binnenplein biedt zo plaats aan honderd zittende bezoekers. Rechtstaan of tooghangen mag niet. Als u langs komt, dan stelt u vooraf uw bubbel samen. U kunt zitten aan tafels van 2, 4 of 6 personen. Zit de boel vol, dan moet u wachte. Dat kan met een drankje op de binnenkoer van de buren van Westelfolk (merci!), waar het ook aangenaam vertoeven is. Voor het optreden van vrijdag kan je niet meer reserveren, dat is volzet.
Het programma van OXOtocine is zoals elk jaar indrukwekkend:
We zouden haast vergeten dat ook Kunst zich al eeuwenlang over grote gebieden aan het verspreiden is. Sinds mensenheugenis laat Kunst zich overdragen van de ene ziel op de andere. Niets lijkt Kunst te kunnen stoppen of zelfs maar te verhinderen. Misschien omdat Kunst geen exacte wetenschap is. Het grootste gevaar waar besmette personen, ook wel kunstenaars genoemd, aan worden blootgesteld, is dat ze veel en groot in het leven staan, dat ze op meer dan één manier begrepen kunnen worden, dat niet iedereen het met hen eens hoeft te zijn en dat ze vinden dat ze vanuit noodzaak aan Kunst moeten doen. Menig voorzitter van raden in regeringen, steden, gemeenten en plattelanden laten hun redenering over Kunst synchroon met de windhaan meedraaien. Niemand die echt weet wat waar of juist is. Als kunstenaar kan je alleen maar eisen dat Kunst een officieel erkend recht moet zijn. Alle andere hashtags ten spijt.
Jan De Schutter – aangestoken door Kunst en dus een kunstenaar – doet wat hij moet doen. Covid, lockdown en beperkende maatregelen beschouwen als het nieuwe normaal is voor hem geen optie. Als kunstenaar kan Jan De Schutter zich geen toestand zonder activiteit voorstellen. En net zoals de politiek met een verzameling wetten het totale recht wil regelen, wil Jan De Schutter met zijn werk voor iedereen zichtbaar en toegankelijk zijn. Gelukkig wordt de eigenschap om effect op iets of iemand te willen hebben niet bij kunstenaars aangetast. En daar is ‘SNOD’ART a Contemporary setup’ een goed voorbeeld van.
In een voormalige stovenwinkel in Kasterlee heeft Jan De Schutter alle stoofbuizen, stookpijpen en in de lucht zwevend schadelijke stofdeeltjes verwijderd om er een veilige Covid proof galerij te installeren waar iedereen vrij kan bewegen. Als je de richting van de pijlen volgt, natuurlijk. Zij die werken voor de overheid en erop moeten letten dat iedereen zich aan de wet houdt, kunnen vaststellen dat kosten noch moeite zijn bespaard om te voorkomen dat er iemand mogelijks ongunstige gevolgen kan overhouden aan hun bezoek in de galerij.
Tenzij het van psychische aard is. Het werk van Jan De Schutter laat iedereen van relatief lage tot relatief hoge leeftijd zelf bepalen wat ervan te denken en hoe zich erbij te voelen. Waarschijnlijk is het zwaar te zien hoe mooi sterren kunnen schitteren door de alcohol waaraan ze gestorven zijn. Betrekkelijk zacht is het beeld van hoe een puppy in zijn schaduw een plasje doet. Grijs is het werk van Jan De Schutter alvast niet te noemen. Het gaat hem over de kleuren en de compositie. Personages tot uitgebalanceerde lijnen herleiden alsof die beroemdheden er niets mee te maken willen hebben. Uitvergrootte pixels die geen beelden mogen zijn als je niet weet op welke manier je ernaar moet kijken. Pas dan zie je wie er allemaal uit het doek tevoorschijn komt. En streeft de bezoeker naar een beeld dat hij niet wil weggejaagd zien, dan koopt hij een T-shirt waarmee hij nog vele keren op menig selfies kan schitteren.
Tijdens opendeurdagen of met afspraak kan je Jan de Schutter in levende lijve zien. Wees gerust, slechte bedoelingen die snoodaards plachten te hebben, heeft hij niet. Hij zal je leiden als je wil, hij zal bevelen waar nodig. Wat er ook van zij, Jan De Schutter hoort thuis in een galerij tussen zijn werken. Dat is zijn bubbel, Covid of niet.
It makes noise when the sound of silence gets broken. Prettig gestoorde schade zal geheel uw deel zijn.
Kortsluiting - Gij schrijft mee! 