Vandaag koos het talrijk opgekomen publiek op de Funkis Filmweek in de Moktamee (Herentals) zelf welke film ze gingen zien. Iedereen mocht een film aanbrengen, met als enige voorwaarde dat het een slechte film was. De keuze was groot en na een serieus debat onder de aanwezigen, werd uiteindelijk gekozen voor Poultrygeist: Night of the Chicken Dead.
Andere genomineerden waren Italian Spiderman, Monsters A Gogo. Honneponnetje, 31, Birdemic. Tentacolino, Manos: Hands of Fate, Killers From Space, Mega Shark versus Giant Octopus, The Antwerp Killer, Zaat, Return of the Killer Tomatoes, Remember Me en 9th Gate, ja, inderdaad, dat meesterwerk met Johnny Depp.
Misschien de film even bespreken? Het is een goor boeltje, waarbij uit de dood terugkerende kippen een hoofdrol spelen. Belangrijke bijrollen zijn weggelegd voor een penis op een borstelsteel en een cast die te pas en te onpas in het zingen uitbarst. Het publiek werd dan ook fameus op de proef gesteld, zeker bij de meer bloederige scenes waarbij kippen op verschillende manieren mensen verorberden. Dat ging van doodgewone onthoofdingen, tot meer plastische penetraties, en ontaarden met momenten in ronduit onsmakelijke frituurmomentjes.
Een uitstekende keuze dus als slechtste film aller tijden. Het publiek was aangenaam verrast dat er effectief nog dergelijk slechte films werden gemaakt. Nadat iedereen bekomen was van de frustratie, de angsten en het zweet in onze bilnaad, verdwenen angstig om onze schouders kijken in een regenachtige nacht, zwanger van om alle hoeken kakelende kiekens.
In september kan je in de Creative Factory in Turnhout snuisteren in de vele schatten die Wim Paeshuyse de afgelopen jaren op rommelmarkten en in kringwinkels ontdekte. De meeste van zijn vondsten hebben geen grote financiële waarde. Zolang het verhaal maar goed zit.
De tentoonstelling De Vondsten van Wim is op vrijdag 9 september en tijdens de weekends van 10 en 11, 17 en 18, en 24 en 25 september gratis te bezoeken in Creative Factory, Begijnendreef 21, Turnhout. Zondag 11 september is er de jaarlijkse brocantemarkt in het Turnhoutse begijnhof, de ideale plaats om zelf een vondst met een verhaal te scoren.
Waanklank Records is een klinkende nieuwe naam in de platenbusiness. Klinkend? Jazeker, en zeker in de fictieve wereld van ijdele popsterren en opgeblazen superego’s. Want Waanklank is gewoon zelf een fictief label, eentje dat fictieve platen uitbrengt met fictieve nummers er op. Deze fictieve platenwereld ontsproot in april 2020 uit het reële hoofd van Stijn Van Wolputte, die sindsdien elke week een nieuwe fictieve track uitbrengt.
(Noot van de redactie: hier kan het platenlabel van Kortsluiting een serieus poepje aan ruiken!)
Wij doken op het virtuele web en namen via internetkabels contact op met Stijn van Waanklank, en dat bracht dit interview met zich mee.
Stijn, vertel eens wat meer over Waanklank Records?
Waanklank Records is een nieuw independent platenlabel, opgericht in 2020. Zoals de naam al enigszins aangeeft, worden er op het label slechts illusoire platen uitgebracht, en dan enkel nog singles. Elke week stuur ik een platenhoes – voor-en achterkant – naar een aantal vrienden, onder de Waanklank Records-vlag. Er verschijnen dus enkel hoezen, met op de voorkant een beloftevolle, zij het fictieve band met een al even fictieve single. De achterkant biedt dan weer plaats voor nonsensteksten en-gedichten in de traditie van bv. Lewis Carroll, slogans, korte verhalen, sketches voor verhalen,… Basisfilosofie achter dit alles: nonsens brengt hulp bij een gesloten wereldbeeld….
Hoe kwam je op dit idee?
De oer-oorsprong ligt eigenlijk in een boek dat ik jarenlang probeerde te schrijven. Ik bleef echter al te vaak vastzitten. Vanuit de gedachte dat goede ideeën eigenlijk interessanter zijn dan de volledige uitwerking van die ideeën, zoals schilder René Daniëls zei, begon ik delen van dat verhaal op te knippen in honderden stukjes. In die zin zijn veel van de Waanklank-hoezen “fragmenten uit een onvoltooide roman”, ook de titel van een tentoonstellingscatalogus van diezelfde René Daniels.
Dat idee werd nog versterkt door de gedachte achter Paul Valéry’s uitspraak “La marquise sortit à cinq heures”. Daarmee bedoelde hij dat veel romans veel opvulsel of banale informatie bevatten om het verhaal te vertellen. En zo vielen eigenlijk alle puzzelstukjes in elkaar: ik ben ook altijd zot geweest van het artwork van platen, concertaffiches,… Voeg daarbij mijn fascinatie voor muziek, bands, strips, absurdisme en nonsens, typografie, literatuur, grafisch design en kunststromingen van begin 20ste eeuw, industrieel erfgoed, de DIY-attitude van bands en labels,… en je hebt de perfecte Waanklank-mix. Een fictief platenlabel als Waanklank gaf me de vrijheid om al die dingen op een hoop te gooien.
Wat is je favoriete fictieve plaat die je al uitgebracht hebt? En waarom?
Een echte favoriet heb ik niet. Alle hoezen staan dan wel los van elkaar, maar door ze te verzamelen onder de Waanklank-Records-vlag vormen ze toch ook een soort eenheid, zoals iemand me ook zei. Zonder echt bezig te zijn met een aaneensluitend verhaal, wordt op de duur toch een soort van verhaal verteld. Het Waanklank-label staat zo voor iets, zoals ook mijn favoriete platenlabels dat telkens op hun manier dat ook deden, bv. Dischord (van onder meer Fugazi), Alternative Tentacles (Dead Kennedys bv), SST (Minutemen, Hüsker Dü,…), 2-Tone (Specials), reggaelabels als Studio One en Trojan,…
Dit gezegd zijnde, er zijn wel een aantal exemplaren die een speciale betekenis hebben, zoals de eerste Waanklank-release op naam van LTTRZTTR, waar op de achterkant ook Aorist de Dodo zijn opwachting maakt en bv. ook de hoes van Mordicus opgedragen aan een overleden vriend. Ik denk ook aan hoezen die opzichtig knipogen naar bestaande hoezen van favoriete bands, zoals die van De Groeten, die refereert naar mijn favoriete plaat, met name de eerste lp van The Clash of hoezen waar verschillende van mijn eerder vermelde fascinaties samenkomen, zoals bv. Het Nodige. Wat de achterkanten betreft heb ik het zelf wel voor de nonsensteksten met creaturen als de nefast en Aorist de dodo, maar ook kortere teksten waarbij de letters in elkaar overlopen zoals in Het Water Kraakt… En, omwille van de surrealistische baldadigheid, de sketches met Gramarm…
(lees verder onder de platenhoezen)
Naar welke release van Waanklank kijk je nu al uit? Wat mogen we daarvan verwachten?
Vooruitkijken doe ik niet te hard, ook omdat ik me probeer te houden aan één release per week, dat houdt de spanning er wat in. Zoals ik al zei, kan ik voor een deel van de hoezen putten uit eerder verzameld materiaal, maar meer en meer dienen zich ook compleet nieuwe ideeën aan. Ik heb voor mezelf wel een aantal doelstellingen bepaald, maar dat is geen absolute must. Als ik het beu ben, stop ik er gewoon mee. Die doelstellingen zijn eigenlijk gelieerd aan het aantal toeren per plaat – 45, 78 – of aan de duurtijd van cassetjes – 45, 60, 90,… Ik ben nu een jaar bezig, de eerste doelstelling – 45 45-toerenplaatjes – is dus al gehaald, op naar de 60! Die 45ste release gaf ook aanleiding tot een nieuw Waanklank-logo…
Op dit moment geef je enkel singles uit. Zijn er ook plannen voor een volledig album? Dubbel LP’s? Of zelfs concept albums?
Nee, daarvoor zijn er geen plannen. Het is net het medium van een singletje dat ik zo interessant vind. En charmant. Mijn favoriete genres – als ik even mag veralgemenen – zijn punk en reggae. Genres die bij uitstek geschikt zijn voor singles. Veel van die groepjes voelden de urgentie om een plaat te maken en brachten snel snel snel een single uit. Vaak hadden ze ook niet veel ander materiaal. Uit die singles sprak een grote dadendrang en specifieke dynamiek. Ik was vroeger ook zot van het maken van compilatie-mixtapes, met bijhorende ontwerpen voor de cassettedoosjes, waarmee ik dan de klasgenoten en cafévrienden tot vervelens toe lastigviel…
Zou je ooit voor een echte band een hoes willen ontwerpen?
Dat is niet de ambitie. Het ontwerpen van de hoes is een ding, maar het bedenken van bands, titels of teksten is minstens zo belangrijk. Dat zou al wegvallen als je met een echte band te maken hebt. Plus: ik ben geen ontwerper, geen tekenaar, geen muzikant, geen schilder, stilistisch niet bepaald een groot schrijver… Wel heb ik een aantal ideeën die ik de moeite waard vind om mee naar buiten te komen. Via Waanklank heb ik de volledige vrijheid om dat te doen op een eigen manier, zonder verplichtingen die je met echte bands wel zou hebben…
Stel, je krijgt carte blanche, met een onbeperkt budget Bitcoins, en we vragen je om een festival samen te stellen. Welke bands van Waanklank mogen niet ontbreken?
Meer nog, er staat al een Waanklank-festival op stapel. Op de achterkant van WKR 023 werd de affiche van Waanfest bekendgemaakt met bands als Hufter, De Wilde, Werkman, De Afgang, Eeuwige Groei, Oestergruis, met als top-of-the-bill Functioneel Naakt. Dat Waanfest staat gepland eind augustus. De affiche van Waanfest is overigens een knipoog naar de affiche van tot op heden nog altijd het beste festival ooit, namelijk Pukkelpop 1990 (met onder meer Buzzcocks, Mudhoney, Nick Cave, Rollins Band, The Cramps,…).
Stiekem zou ik op een festivalwei toch ook graag uit de bol gaan op “Sportende Schoorstenen Roken Langer” van Haarzak of op “Heiland Na Heiland” van De Concurrentie. Of meebrullen met “Een Goede Moordkeuze” van Afknapper!. En verder: luisteren naar Het Nieuws?
Voortschrijdende Inzichten? Staalslak schijnt live ook meer dan de moeite te zijn. Verder zou er toch zeker ook plaats moeten zijn voor een dartcore-band als Uw Lief, Mijn Moeder, een genre dat onder Waanklank Records tot volle ontbolstering is gekomen… En het is dan wel geen festival, maar een avond of radioprogramma met allemaal bands die ter inspiratie van Waanklank hebben gediend zou ook wel wat hebben.
Wij komen in ieder geval af! Bedankt voor het gesprek!
Of all the culturele centra in all of the world, I had to walk into ’t Schaliken. Daar werd vorige zondag, in het kader van herinneringsmomenten aan Ruwe Ronald Luyten aka De Witte Stilte de film van het Parnastival, een eendaags muziekfestval uit de Moderne Tijd (1976) vertoond.
Aan die prent over het “Woodstock aan de Gedempte Vaart” heeft, oneer wie oneer toekomt, ondergetekende een piepklein beetje meegewerkt in de vorm van geluidsassistent: de knopkes Record en Play van de cassetterecorder, destijds een staaltje spitstechnologie, op het juiste moment indrukken. Laat nu juist de geluidsband van de film overduidelijk de zwakste schakel van het geheel zijn en (niet alleen, edoch) mea maxima etcetera.
Ruim 70 gemaskerde weemoedigen, voor het merendeel mensen die al vergeten zijn dat ze Abraham/Sarah al hebben gezien, woonden het Evenement bij. Kurkdroge, maar noodzakelijke info: Parnas was een alternatieve jongerenorganisatie die ook (wereld-)winkel speelde en die mede werd opgericht door voormelde Ruwe en regisseur Mark Pelsmakers.
De “Pels” al een kwarteeuw niet meer onder ons, was met Parnastival aan zijn langspeelfilmdebuut toe en dat zie je dan ook. Na de eindgeneriek deelde mijn volautomatisch notitieboekje het volgende mee: de film volgt de voor concertprenten geijkte chronologische formule (het idee, de opbouw, de uitvoering, de aftermath) niet en dat komt de cohesie niet ten goede, het schrijnend gebrek aan beeldmateriaal wordt opgevuld door leuke, maar niet ter zake doende Dikke en Dunne-fragmenten, het idee van synchroniciteit tussen beeld en klank wordt constant uitgelachen, de namen van de bands zijn (bewust) altijd verkeerd, de humor is nog meer belegen dan mijn oude kaas en het feit dat het zonlicht die dag wel erg fel scheen is nog geen reden om gedurig het overbelichte op te zoeken.
Het meest opmerkelijk is de volslagen afwezigheid van wel gesprek/interview dan ook. Zou nochtans leuk zijn geweest, bedenk ik me dan. Het geheel baadt in een (toegegeven: tijdsgetrouwe) sfeer van plezante alternatievelingen op zoek naar bevestiging van hun alternativiteit. Dus? “Een interessant tijdsdocument” aldus galerijhouder en Stormram G.V. – die er een gewoonte van heeft gemaakt het nooit met mij eens te zijn. De nimmer om een eigengereid oordeel verlegen Jackie (die van de frituur vroeger) stelde onweerlegbaar: “Rommel, maar wel plezant om zien”.
Nu moet U weten: het tijdsgewrocht in kwestie was er een van de “tegencultuur” (later door de heer Jambon etymologisch misbegrepen) en de strijd van de Jonge Intellectueel tegen Het Gezag, bij voorkeur belichaamd door BOB’ers in uniform, ijverig zoekend naar “verdovende drugs” bij het “langharig werkschuwtuig”. Een cliché, maar één met groot waarheidsgehalte. En dus gold het adagium: if you’re going to Parnastival, be sure to wear etcetera. En daar begint mijn hippiesandaaltje te knijpen. I never believed in flowers, tenzij die “du mal” en die van “le malheur”.
Veel dichter bij wat ik mijn Lebensempfinden noem (hoe noem je zo’n beestje?), kwam ik amper één jaar na Parnas: een optreden van The Clash in Leuven en van Joy Division in Antwerpen en Ukkel. Het festival van “de levensvreugde” beperkte de vreugdemomenten tot seks, bier, dans, wiet, blues en, jakkes, het zachtere akoestische gitaarwerk. Natuurlijk zal ik dat als 17-jarige als een orgelpunt beleefd hebben, maar door de tweede visie ooit van de film overtuigt mij dat ik ofwel erg naïef ofwel zo zot als een orgel(punt) was.
De échte reden is, vrees ik, volgende tussentitel: NOSTALGIE IS NIET MEER WAT HET GEWEEST IS. Anders gezegd: le passé raakt mijn kouwe kleren niet meer, en “alternatief” durf ik al jaren niet meer te zijn in tijden van volle vermainstreaming en verkleutering. Leve de saaiheid, luidt mijn motto, en veel mensen vinden mij de verpersoonlijking ervan! Echter!! Daags voor het festival heeft de auteur van dit langdradig stuk een moment van transcendentale schoonheid beleefd, zo mooi dat het niet op pellicule kon vastgelegd worden. Na zware arbeid aan het podium (elke lichamelijke arbeid valt mij zwaar) verpoosde ik, zittend in het ondiep van het Kempisch kanaal.
Tussen het sleuren aan de obligate joint door viel mij de vuurrode avondzon op en ging mijn meditatief onderbewustzijn richting Benares (Varanasi heet dat nu). Dat Ganghesgevoel werd nog aangedikt door een voorbijdrijvend koeienkadaver, weliswaar in de vorm van leeg pakje La Vache qui Rit. De diepte van Nietzsches eeuwige terugkeer en Schopenhauers visie van de wereld als wil en (film-)voorstelling, daar had ik in de film toch een ietsepietsie van willen terugzien.
Te vergeven, maar niet de cruciale blunder, bondig samengepakt in de allitererende tussentitel GEEN GLIMP VAN GERDA, GODVERDOMME. Gerda, dat was, om haar naam niet te noemen, Gerda B*ck*rs uit het toen nog als verafgelegen beschouwde Hulshout, een feeërieke verschijning waarop ik mij meermaals letterlijk de tanden hebben stukgebeten (een anekdote die ik uit pure schaamte niet durf te vertellen). Het sneeuwblondje uit Hulshaat had als maten 90, 60 en 90! Nooit begrepen, overigens, waarom zij haar vrienden nummers gaf – ik was wellicht 000.
Swat, ondergetekende heeft de inmiddels 61-jarige (tenzij RIP heeft toegeslagen) GB voor het laatst gezien op, drie puntjes, Parnastival. Daar kreeg ze van mij in ruil voor één schamel bonnetje niet de gevraagde boterham met tahin, maar drie stokbroden, een pot tahin en nog een potje honing toe, kwestie van mijn Freudiaanse aanvalstactiek in origine te richten op het smaaksegment. To cut a very long story short: het brood bracht geen spelen teweeg.
Absoluut oninteressant om weten, maar ik zeg het toch, is hoe raar het lot toch is: GB kwam twee dagen voor de filmvertoning nog ter sprake bij een als dialoog vermomde monoloog van mij met een ex-dorpsgenote van haar, bekend als de eerste helft van de Annemiekes. Zij beloofde plechtig het script uit te werken van mijn volgende film, Whatever happened tot Gerda Beckers? In de Parnastivalfilm komt zowat iedereen in beeld, maar mijn (gewezen?) natte jeugddroom niet en ik, God save the Queen, gelukkig evenmin. En met één still, één stilleven van Gee had mijn filmhonger gestild geweest en kon ik Hametiaans afsluiten met: de rest is still(te). Nee, dus. Interessant tijdsdocument, dus. Vol levensvreugde, dus. Alsof die de jongste decennia al niet genoeg van de pretzenders spat.
Een van de populairste tradities in de Kempen is natuurlijk de file op de E313. Ontstaan in de jaren zestig en gaandeweg aan populariteit gewonnen tot nu de dagelijkse samenkomst zelfs tot voorbij Herentals reikt en dit helemaal coronaproof!
Onlineradio Kempisch Kanaal doet daarom een oproep om deze traditie op te nemen worden in de UNESCO werelderfgoedlijst zodat deze nog voor generaties in ere blijft verder bestaan. Om deze actie kracht bij te zetten, zal het ook druk worden dit weekend op het Kempisch Kanaal, met mogelijks filevorming tot gevolg.
Wat vaart er allemaal rond dit weekend?
Op zaterdag 19 september speelt DJ Blue Man van 10 tot 12 uur live vanuit de Wolwinkel in Geel. Hij haalt zijn beste Japanse popparels, cumbiaaah!, ernstige reclamespots, dwarse fluiten, dwarse katten en afrobeat boven.
Van 12 tot 14 uur spelen DJ Toekanbaas en DJ Lorelei live vanuit de Toekan in Heist-op-den-Berg onder het motto “tussen de Cappuccino’s en de patatten”, niet te verwarren met “tussen de soep en de patatten” want soep serveren ze niet in Toekan.
Twee straten verder speelt Radio Storm vanop het zonneterras van De Living in Heist waar ze 11 kaarsen uitblazen. Van 14 tot 15 uur speelt Radio Ontspanje, een hete trip langs de fijnste Flamenco, Rumba,, Pop en Rock van Spanje. Van 15 tot 16 uur is het tijd voor een Tropical Indian Summer session with DJ D. Bardeure. Van 16 tot 18 uur komen we Radio Sanseveria tegen, van 18 tot 20 uur 2 Brothers on the 4th flour.
Kunde gij nog volgen?
Wellicht speelt dan van 22.15 tot 1 uur live vanuit cafe de Wolwinkel een nieuwe Winterland Indian Summer Set. Radio STORM goochelt met de seizoenen voor wie de bladeren al ziet vallen met een greep uit de Winterland podcast en een Indiaan bij zonsondergang. De aanleiding voor dit alles is het concert van Kameel in cc De Werft wat moet nabesproken worden bij nacht en ontij in cafe de Wolwinkel.
Op zondag 20 september speelt Radio Storm van 15 tot 17.30 uur in cultuurcentrum ’t Schaliken. Ze eren er Ronald Luyten, AKA DJ Witte Stilte. De man stierf 3 jaar geleden vrij plots en schonk zijn hebben en houden waaronder een collectie schilderijen aan het Jacob Smits Museum in Mol. In Herentals wordt hij nu herinnert met een EXPO in Art Center Hugo Voeten,
Van 20 tot 22.30 uur sluiten het weekend af met een livestream concert van ALP (solo) vanuit Cafe De Living. Voila dit volstaat, tot morgen!
(gepikt van Facebook en enigszins aangepast voor publicatie)
OXOT, de sociaal gevoelige kunstenorganisatie uit Westerlo, heeft van het gemeentebestuur van Westerlo toestemming gekregen om haar jaarlijkse OXOT-happening OXOtine te organiseren. De organisatie voldoet aan alle maatregelen in de zogenaamde Covid Event Scan: looplijnen, mondmaskerplicht bij verplaatsingen, zones voor elke bubbel, maatregelen rond hygiëne, handhaving geluidsnormen, …
Het binnenplein biedt zo plaats aan honderd zittende bezoekers. Rechtstaan of tooghangen mag niet. Als u langs komt, dan stelt u vooraf uw bubbel samen. U kunt zitten aan tafels van 2, 4 of 6 personen. Zit de boel vol, dan moet u wachte. Dat kan met een drankje op de binnenkoer van de buren van Westelfolk (merci!), waar het ook aangenaam vertoeven is. Voor het optreden van vrijdag kan je niet meer reserveren, dat is volzet.
Het programma van OXOtocine is zoals elk jaar indrukwekkend:
Hertals. Donderdagavond door de regen in de Nieuwstraat.
Voor de deur parking bij café De Max…
Café… het summum van ontspanning, socialiseren, terug een ziel voelen gloeien in warm café-licht in een lichaam dat te lang wordt opgesloten in steriele kantoren, uitgeput door de repetitieve handelingen des dagen, gestuurd door een brein dat beginnende symptomen vertoont van een soort lichte ziekenhuisdementie…
Zelfzeker trek ik die deur open van de Max, en ik vraag enthousiast om “Kortsluiting”…
Aah, die zitten in het zaaltje..? Glazen deur… ? Oké!
Ik stel me voor aan een heer die werkt in het stadhuis en die duidelijk meer volwassen blijkt dan mij.
Ik stel me zelfzeker voor, “Ik zoek Kortsluiting, nogal een pick-up line he…”
De man is lichtelijk gechoqueerd… hij afficheerde weliswaar op zoek te zijn naar ‘ongekuiste*’ vrouwen’ voor zijn project, maar als er één voor zijn neus sta, willen ze ook geen ‘Me Too’ aan hun broek hebben…
Ahum, Ik bedoel VZW Kortsluiting? Oké…
Mama begrijpt dat allemaal, niet simpel, die moderne tijden… Moeilijk om nog onschuldig spontaan te zijn. Gelukkig was ik wel gekuist en gewassen, zelfs tot achter mijn oren…
Soit, ik geniet vaak van een onschuldige ‘you still wakker too’ af en toe, om in evenwicht te blijven met al die afwas- en wasmachines too…
Ik word vaak vergeven. Ik voel de spontaniteit en ambitie in mezelf sterven als ik voor alles wat ik zeg, doe of schijf eindeloos moet overwegen.
De begrafenis van spontaniteit is heel triest en modern probleem.
Over naar de geboorte van een literair idee gebonden in De Stille Kempen, nog niet geworteld in één of andere financiële realiteit, koude rillingen kregen we ervan, die financiële realiteit, als artistieke zielen. Brrrr… laten we het snel over iets anders hebben…
De lancering van een literair magazine tussen pot en pint. We beloofden een stem te geven aan het volk, aan onze streek, aan ons warm verleden en divers Kempisch Karakter.
Met een naam als VZW Kortsluiting, een begrip zo hip, dat ik me door de vonken te visualiseren ter hoogte van de Max in de Nieuwstraat, ik me evident de me oudste waande voor kennismaking. Zoals meestal ….
Maar ik bleek de jongste snotter tussen testosteronbommen met veel charismatische gezichtsbeharing. En de enigste “relatief” jonge vrouw in een gezelschap van acht ervaren heren…
En dan wordt de dialoog automatisch een praktijkexperiment in balans zoeken tussen vrouwelijke emancipatie en de discretie der jeugd.
Weegschalen bewijzen zich tot vandaag niet als mijn beste vriend.
Maar die avond zat ik tussen brave baarden, ik moest geen verbale zwepen bovenhalen.
Beroepsmatig heb ik ondervonden dat er is een groot verschil is in converseren met literaire heren en transportplanners en chauffeurs, elk met hun eigen charme uiteraard.
Literaire heren charmeren en imponeren met bedwelmende woorden, sfeerlezen, kennis, een sensuele traagheid ‘en je ne sais quoi’ en de transporteurs doen dat met daden, doelgerichtheid, snelheid en soms met transport-gerelateerde termen zoals het herkennen van een ‘oepligger* met een ganzennek…’
Een mens heeft beide nodig.
Nota bene, een ganzennek is gewoon een dieplader met een soort van kink in de plateau ter hoogte voor de aansluiting aan de trekker… of … camion…
Als beginner imponeert dat je bijna van je bureaustoel … want planners insinueren graag dat jij als klein gansje nog niet je eigen nek weet staan… Ik vergeef het ze vandaag, het is soms een afstompende job. En dan piep je als een kuikentje dat net uit zijn ei komt aan de telefoon… “Wat is dat mijnheer?” Meestal willen ze in soortgelijke situaties dan een collega of baas spreken… veel uitleg en geduld moet je van de sector niet verwachten…
Vandaag spuw ik als volleerde transportdraak dergelijke vak-stupiditeit terug met soortgelijk vuur; “Mja, in de stille Kempen noemen ze een zwanenhals een ganzennek, “mojoh”, ik ben ook van de kempen … Enfin, uwen ganzennek is zonder twijfel goedkoper? En heeft je oepligger* oepritten of hoe zit da… Want anders krijg ik er mijne excavateur (of … graafmachine) daar niet opgereden he…”
Mama draak krijgt het vaak op der seskes* van al dat vuur blazen dus…
De transformatie van het onschuldige kuiken in draak door een beenharde sector vraagt soms om zielsbalsem.
Ter afwisseling van de overige en meer repetitieve conversaties bood ik me graag stoutmoedig aan als literaire vrijwilliger ter poging mijn wereld te verbreden met een nu ja …
Misschien lichtelijk geveinsde onschuld de taak op me te nemen van het lezen, commentariëren en bekritiseren van toekomstige zendingen van het magazine van Kortsluiting als literaire rechter, hartenbreekster, en zich moeilijk in te houden dominatrix… écht helemaal mijn ding.
Tot nu toe geen opmerkingen van de heren met charismatische baarden. Ik kon door mijn achtergrond niet veel meer bijbrengen, besloot ik.
Dus nooit literair getreurd als er iets onverwacht of spontaan gebeurd… ter overdonderende inspiratie… en vollen bak* blijven buzze geven*… en stuur zeker je eigen hersenknopen… Want Kortsluiting ontrafelt het kempisch brein met plezier en zonder weerstand.
En zo sluiten we graag met u tussen zwans en preek onze ideeën kort en klein.
*ongekuist – ongekuist // bijv.naamw // niet fijn niet gecensureerd op aanstootgevende passages
*Oepligger // opligger, dat deel van de vrachtwagen achter de trekker, camion…
*seskes//zenuwen
*bak, vollen ~ (uitdr.) // Voluit, volop, volledig open (bv. snelheid, geluid, …) // Als er ene in een rijdende discobar, de boenken-boenken vollen bak en de raampkes open, voor het rood licht show staat te verkopen, zijt er dan maar gerust van dat em een klein pietje heeft.
* buzze geven (ww, gaf buzze, heeft buzze gegeven) // Van katoen geven, buitengewoon zijn best doen. Zie ok: beuzze geven, buzze, buzze geven, deurbuzze. Ook in de Antwerpse Kempen: ne marathon lopen in drei uur, da’s serieus buzze geven. Buzze geven (uitdr.): versnellen, tempo maken. Zie ook beuzze geven, buzze, getten. Ook in de Antwerpse Kempe: hij moest effe buzze geven om het peleton te kunnen inhalen.
*ganzennek* // Google kent geen ganzennek, buiten als scheldwoord… of als misselijkmakende snack van de gedroogde exemplaren … Ganzenek: persoon met opvallend lange nek. Camiel Huysmans, de vroegere burgemeester van Antwerpen werd door z’n politieke tegenstrevers ‘de ganzenek’ genoemd, ook in spotprenten en cartoons kwam hij op die manier over. (Jack de Graef, Het Antwerps Dialect van dezekestijd tot in de 21e eeuw, 1999)
*Artistieke fotocompositie oplegger met een ganzennek, zodat je de kennis van dikke nekken ook fatsoenlijk kan repliceren met je kennis van opleggers genaamd naar gevogelte met respectievelijke assen… deze heeft er 7 … en geen hydrolische opritten… Je weet wel die stokken die omhoog staan? Enfin… je weet nooit wanneer het van pas komt… De nek is dat “dinkske” dat overschiet naar van de plateau naar den trekker… Daar maken ze den trekker aan vast.
Sabrina Herman
Voltijds werkende moeder met veeleisende hobby’s.
Schrijft zoals ze leeft, zonder remmen en kapsones. Kunstenaar in vrije tijd die ze niet meer te over heeft, dus door het lot gereduceerd tot amateur.
Alter ego als kunstenaar en koosnaam zijnde “Stienesrat”, wegens gelijkenis opgemerkt bij geboorte door liefhebbende ouders op cavia.
Vind kippen sympathiek. Altijd zin om een pintje te gaan drinken. Vind nooit een babysit op tijd voor eerder vermeld pintje te gaan drinken.
Filosofeert graag over dergelijke dilemma’s en over andere humanitaire vraagstukken met van tijd tot tijd een nonchalante zwans.
Droombazuiner is een creatieve uitlaatklep van auteur Tom Driesen uit Turnhout. Hij wil korte, gekke poëtische quotes voor een groot publiek toegankelijk maken. Positiviteit en licht moeten centraal staan. Er is al genoeg grofheid en duisternis te vinden. Het is een aanvulling op en geen vervanging voor volledige gedichten, battles of verhalen. Een poging om de tijdsgeest te omhelzen in plaats van ertegenin te fietsen. We hadden een interview met Tom (via de mail natuurlijk, met die krona!).
Hoe is Droombazuiner ontstaan?
Ik denk dat ik op Facebook al sinds het begin veel poëtische dingen en woordspelingen deel. Tijdens het begin van de lockdown had ik in Paint mondmaskers met grappige en poëtische teksten gemaakt. Een beetje als gratis inspiratie voor de mensen die ze echt maakten.
Dat werd veel meer dan verwacht opgepikt. Toen dacht ik opeens dit moet mooier kunnen. En dan ben ik gaan prutsen met een logomaker. En na een uurtje had ik het logo van Droombazuiner en een eerste tekst.
De naam Droombazuiner had ik meer dan 15 jaar geleden al bedacht. Het is een synoniem voor wat een dichter is. Iemand die als de GVR dromen aan de mensen geeft. Ik gebruikte de naam daarvoor enkel als Playstation Account.
Wat is Droombazuiner juist?
Het is een template om poëtische, grappige, positieve quotes te delen. Die komen soms uit dingen die ik eerder al schreef. Dan zijn het eerder instant gedichten. En soms geven ze een knipoog naar de actualiteit. Loesje is ergens wel een inspiratie. Maar dat idee kwam wel achteraf. Het is een nederige poging om poëzie in een snelle wereld te gooien.
Het is in de eerste plaats ook een Facebook- en Instagramkanaal. Misschien in de toekomst ook een website. Instagram is in een maand wel hard ontploft. Op een maand tijd had ik 1000 volgers. Ik heb gewoon de ambitie om dit met zoveel mogelijk mensen te delen. Het is het weinige wat ik te geven heb.
Zijn er nog poëtische inittiatieven in coronatijden?
Ten eerste moet ik zeggen dat een eerste duwtje in de rug heel belangrijk was. Wendy luycks heeft het direct opgepikt. Zij was bezig aan een website rond inspirerende en bezielende verhalen en mensen. Dat is Vlamdragers geworden. We hebben onze karretjes aan elkaar gehangen. En elke week verschijnt er een droombazuiner in Vlamdragers.
Daarnaast heb ik ook wel gemerkt dat er op Instagram een zeer bloeiende comunity bestaat van mensen die tekst en beeld op de een of andere manier combineren. Ik ben lang niet de enige met een dergelijk idee. Het is blijkbaar iets dat leeft. Ik zou zeggen ga eens op ontdekking in die wilde vijver vol gekke en lieve dichters en fotografen. Er zitten echt pareltjes bij.
Wat mogen we nog van Droombazuiner verwachten?
Ik denk dat als dit blijft werken en doorgroeien ik Droombazuiner ook als platform ga openstellen naar anderen. Als dit op Instagram een beetje blijft lopen wil ik ook andere dichters, schrijvers, rappers een kans geven om een co of meebazuiner te worden. Om zo nog meer mooie zinnen uit hun bundels of liedjes toch even een plek voor zichzelf te geven.
Bubbelartiest en snoodaard Jan De Schutter organiseert een tweede opendeurdag op 15 augustus. Allen daarheen! Ook op afspraak is een bezoekje mogelijk.
De volgende tekst hebben we gepikt van Jenny H. op Facebook. Bedankt Jenny!
… een voormalige stovenwinkel omgezet naar een hedendaagse kijkdoos…. Na de opendeurdag op afspraak te bezichtigen.
EXTRA INFO
Maximaal 10 personen binnen. Afstand houden zowel binnen als buiten. Handgel is beschikbaar. Er is geen toilet. Eigen mondmasker meebrengen.
De vrijdagmarkt in Herentals. De vrouw achter het kraam grossierde, behalve in tomaten en in peren, ook in clichés. Net had ze –echt waar- haar vorige klant uitgezwaaid met de woorden en da we ze nog lang meuge meuge he. Nu stond ze op het punt mij aan te spreken. Ik hield mijn hart vast. Dag meneer, stak ze van wal, ‘t is mor ne miezerige he.
Ik keek haar aan. Waar had ze het in hemelsnaam over? De vorige klant? De komkommers achter haar? Ze moet gemerkt hebben dat ik het in Keulen hoorde donderen want ze herhaalde haar boodschap, wat meer op maat ditmaal, en een decibel of tien luider: Slecht weer he meneer! Voor de zekerheid keek ze ondertussen theatraal omhoog. In tegenstelling tot de lucht klaarde mijn gezicht helemaal op. Ten dele omdat ik eindelijk begreep wat de vrouw me zeggen wilde en dus adequaat kon reageren –Ja, amai seg, wa’s da?!- maar vooral omdat ik hier getuige was van de verdere doorbraak van een taalverandering die ik al een tijdje in de gaten hield.
Snel bestelde ik een kilo nectarines zodat ik ongestoord kon denken. Het was allemaal begonnen op het werk. Letterlijk van de ene dag op de andere kon ik geen vergadering meer bijwonen of er was wel iemand die met uitgestreken gezicht zei: Oei, da’s ne lastige. Daarop reageerde dan zonder verpinken iemand anders: Bwa, volgens mij wel ne redelijk doenbare. Stelde ik voor een nieuwe vergadering in te plannen in februari? Dan was het: Februari gaat voor mij sowieso nen helen drukke zijn. Halverwege maart dan? Oei, ik denk dat da ne nipte is, Bert.
Beschrijven wat hier gaande is, blijkt –hoe zal ik het zeggen- genen evidente. Neem nu een uitspraak als Februari is nen helen drukke. Op het eerste gezicht zou je denken: Simpel! Beproefde grammaticale constructie waaruit het zelfstandig naamwoord weggelaten werd. Dat kan namelijk perfect in het Nederlands. Je wenst bijvoorbeeld iemand een gelukkige verjaardag en zegt: ne gelukkige. Voorwaarde is dan wel dat het kristalhelder is welk het weggelaten zelfstandig naamwoord is. Iedereen weet dat het over de verjaardag gaat. En net daar wringt in ons voorbeeld het schoentje. Want welk zelfstandig naamwoord is er weggelaten bij nen drukke? Onmogelijk te zeggen. Dat komt omdat het alleen maar lijkt alsof er iets weggelaten is. In werkelijkheid is er helemaal niets weggelaten. Wie zegt: februari is nen helen drukke, zegt eigenlijk gewoon februari is heel druk, maar dan wat dikker aangezet. En dat, beste vrienden, is grammaticale spitstechnologie. Amper tien jaar geleden was dat volstrekt onmogelijk.
Terug naar het werk. Het liefst van al wou ik van mijn stoel opspringen, zo’n nieuwlichter bij de kraag vatten en zo hard ik kon gillen: Ne nipte? Ne nipte WA??’ Natuurlijk deed ik dat nooit. Ten eerste: Je moet met die mensen nog samenwerken. Dat wordt dan erg gênant. Ten tweede: Zij kunnen er natuurlijk ook niet aan doen dat ze geassimileerd zijn. Want met taalverandering is het zoals met de Borg: Resistance is futile. Willen of niet, je wordt geassimileerd. Dat werd pijnlijk duidelijk een paar maanden later. Ik zat –alweer- in een vergadering. Wellicht wou ik indruk maken op de aanwezige managers, want plots hoorde ik mezelf zeggen: Da vind ik echt nen hele jammere. Onthutst keek ik rond. Geen reactie. Allemaal uitgestreken gezichten. Slik. Geassimileerd dus.
Sindsdien heb ik resoluut de taalbeheersing ingeruild voor de taalbeschouwing. Vanaf de zijlijn kijk ik gefascineerd toe hoe de nieuwe constructie op haar glorieuze veroveringstocht bastion na bastion sloopt en ik wacht geduldig tot ze uiteindelijk elk bijvoeglijk naamwoord, en elke taalgebruiker, in haar greep zal hebben. Een prachtig spektakel is dat. Op de markt nam ik afscheid van de vrouw van het groentekraam: Tot de volgende en hopelijk rap ne zonnigere he! zei ik. De vrouw keek me fronsend aan. Hopelijk rap wa beter weer! verduidelijkte ik, een decibel of tien luider.
Bert Aerts (43 jaar, Herentals), alias Milder, is als schrijvende mens nog helemaal groen achter de oren. Exact twee jaar geleden begon hij te schrijven. Waarom? Beats me. Het was alsof het hem overkwam. Alsof hij er niet zelf voor koos. Op zijn facebookpagina Milder getuigt hij sindsdien eerlijk en zonder al te veel franjes over zijn leven. Voorál over het gesukkel, want dat is het mooist. Mild voor zichzelf, Milder voor u. ‘Ach, als het dat maar is,’ zegt zijn vrouw soms. ‘Er bestaan ergere manieren om een midlifecrisis door te komen.’
Kortsluiting - Gij schrijft mee! 