Hij had kerstmis voorbereid, alles klaargelegd, kerstmis in de stille kempen, hoera! Als je er maar genoeg over zwijgt is er zelfs geen probleem meer, zo simpel is dat dus. Nee, geen kerstboom met slingers, maar wel zware houten balk met een strop rond. En ipv kerstballen enkel slaappillen voor alle zekerheid. Hij had zijn hele kerstfeestje tot in de details weten te plannen, hij had er al jaren over nagedacht, hij zou in slaap vallen met de strop rond zijn nek en hopelijk vredig inslapen. En na zijn plotse vertrek zouden ze dan natuurlijk nog het lef hebben om zich af te vragen wat hem bezielde. Zoek professionele hulp zeiden ze, iedereen dacht blijkbaar dat hij enkel van anderen verwachtte dat zij hem zouden herstellen. Dat hij zijn lasten enkel op hen zou laden. Nee, niemand zat gewoon naast hem, niemand wandelde of at met hem, er was gaandeweg niets menselijks meer voor hem, dus had hij ook maar gezwegen over hoe hij zich voelde.. en dat terwijl jaren later al de afwijzingen en verwijten nog steeds even luid doorgalmden in zijn olifantengeheugen. Probleemkind, ruziemaker, ondankbaar, aansteller,.. wat dan ook, wat kon hij dan ook nog doen als hij niet eens zichzelf meer kon zijn? Hij had gezegd dat hij zichzelf gevonden had, maar de mensen bleef hij verliezen, hij had zijn best gedaan en het was nog nooit genoeg geweest. Ze verweten hem een verleden dat amper af te schudden viel en hij kwam enkel labieler over. Hij haalde gaandeweg zijn schouders op en gleed terug. Hij kreeg soms eens sms in het zwarte gat. Sterkte zei de overzijde. En de leegte slokte hem alweer terug op. Laat uzelf vallen zeggen ze, vertrouw en men zal je opvangen, en je valt achterover in duizenden scherven. En hun leven gaat verder. En ze nemen allemaal een stukje van hem mee als souvenir, als ware ramptoeristen natuurlijk. Hoe anders? Ach, maar was het dan ook zelfmoord of euthanasie uiteindelijk? Neem je pillen in als iedere brave mens, want als je weigert werk je tegen, wie luistert er dan nog naar wat het hart nodig heeft? Nee, ze konden niet begrijpen dat het leven hem al als kind beschadigd had, hij had gewoonweg geen echte kans gehad.. en pas na jaren kwamen alle verdrongen herinneringen boven, en hij had al die tijd niet eens beseft waarom zijn gedrag zo was.. van de vergeten eenzame opsluitingen tot en met de nachtelijke verkrachtingsrondes. Van de drogeringen tot en met de enorme diagnoses en medicinale voorschriften gebaseerd op korte onbezielde gesprekken. Hij probeerde meermaals om erover te praten, maar de veilige plek vond hij amper. Verdring het leek het advies van al de anderen, vergeet het, lik je wonden en ga door. Maar hij was alleen, hij was altijd al alleen. Hij groeide niet mee met de anderen, hij had altijd achterstand en gedragstoornissen. Het was traumatisch geweest en de triggers werden nooit herkend. Het kind dat verkracht werd had destijds misschien nog wat medeleven gekregen maar nu was het ondertussen voor de meesten enkel nog een zielige volwassene. En het ergste is, dat al zei niemand het hem, dat hij het daarom wel wist, dat hij in hun competitieve ogen had gefaald voor de hele wereld. Dat zijn overleven zelfs niet meer genoeg was om in hun ogen een winnaar te zijn. Maar ja, waarom doet iemand dat nu, er zomaar een einde aan maken. Want het is hen een raadsel, was het nu eigenlijk euthanasie of zelfmoord?
Tim Van Der Schraelen
Kortsluiting - Gij schrijft mee! 